Ice Cream Dates

Ice cream. Yummy and cold. One of my fave foods in the whole world. Whenever I see people buying ice cream, it makes me want to buy, too. Even if there's no one buying ice cream, I'd still buy ice cream. I dunno why or so I thought. ;D

Obssession. Nah, not that much to the point that I got hospitalized and ice cream is one of the reasons why I got injured tonsils. I got peritonsillar abscess but that's okay and I'm cool with it. Sometimes, I eat ice cream even when I have colds or cough. Hahaha, my friends will definitely react when they read "sometimes" because I really do eat ice cream always at least once a week. They'll spank me when they read "once" because it's twice and more. It's a ritual, a habit and for me, it's a lifestyle. =)

Stress. Whenever I'm stressed especially after a day's work, I eat ice cream. Eating ice cream makes me feel good. When I meet my friends, we eat ice cream. It's no wonder why I always have ice cream dates. I prefer ice cream over an iced latte, frappuccino, fruit shake, yogurt and halo-halo. Although I also love the latter choices, I eat ice cream more. By the way, I also like ice cream cakes. Damn, I really have a sweet tooth! =)

Whatever the reason, go eat your ice cream. I think you should have daily ice cream dates. You and your SO (significant other) should have an ice cream date especially when you both have your fight. Buy one cone of ice cream and take turns while eating. I suggest it should be a cone so that the both of you will take turns holding the cone. At least, you guys won't fight while having an intimate ice cream moment. I'm sure it will make you both calm down. Just try and grab some ice cream and make it a habit.

By the way, be creative. Take note, one ice cream date can do a lot of wonders.

Chill out.

Hehehe. ü

* Oh my God, I should be paid by ice cream companies for doing this ice cream campaign. (sigh sigh sigh)

Pamasahe Blues

Grabe na talaga ito at hindi lang ako ang nagsasabi. Narinig ko rin ang ibang mga pasahero, kaibigan at mga katrabaho ko na nagsasabing ang "laki" talaga ng itinaas ng pamasahe natin. Buti na nga lang meron pang MRT at LRT, kahit na nagkakaproblema ito minsan. At least, di iyon nagtaas ng presyo nila. Iyong dating P7.00 na pamasahe sa jeep, naging P7.50 tapos ngayong Hulyo naging P8.00 na. Sa fx naman, iyong dating P20.00, naging P25.00 kung nag-abang ka ng wala sa pila at P30.00 kung nasa pila ka. Sa shuttle, P50.00 na ang pinakamababa. Kapag galing ka pa ng Ortigas at pauwi ka ng San Mateo, P60.00 na!

Heto pa, ang mga bus, hindi mo talaga maintindihan ang presyo nila. Kapag malapit lang mga tipong 1km., P12.00 - P14.00 lang daw. Iyong iba, meron pang P15.00! Narinig ko pa nga iyong ale na nakikipag-away sa konduktor pero ipinipilit ng konduktor na P15.00 daw talaga! Masisisi ba natin iyong ale? Hindi naman diba?! Kaya ginagawa ko, eksaktong P12.00 ang ibinabayad ko. Hinihintay ko talaga na sila ang magsabi na kulang iyong bayad ko. Praktikal.
Alam ko nakakarelate ang marami rito lalo na iyong mga breadwinner o mga nagdadala ng bacon sa bahay. Ang laki kasing poryento ng kinikita ng isang tao ang napupunta lang sa pamasahe. Ako at iyong iba kong mga kaibigan, napakalayo ng bahay namin sa opisina kaya dama namin itong pagtaas ng pamasahe. Kahit iyong friend ko na may kotse, nagko-commute na lang eh. Ginagamit na lang nya kotse nya kapag maulan talaga. Kailangan nating maging praktikal. Halos lahat tumaas ang presyo pati nga tax pero ang sahod mo kakarampot pa rin di naman tumataas kaya mararamdaman mo talaga kahit sabihing P2.00 - P5.00 lang ang itinaas ng pamasahe. Diba nga iyong iba di nakakapasok dahil wala ng pamasahe? Grabe, ganito na pala ngayon.

Ang Pangyayari - Hunyo 14, 2008 (Sabado ng gabi)
Naalala ko pa nun na ang pamasahe ay P2.50, nasa elementary pa ko nun. Tapos naging P4.00 nung high school na 'ko. Nagko-commute kasi ako kaya natatandaan ko pa. Pati mga tricycle din nagtaas ng presyo. Meron pa nga akong experience na nakipagbungangaan pa sakin un tricycle driver. Ganito kasi iyon. P18.00 ang pamasahe mula sa sakayan hanggang sa bahay namin. Kaya pagbaba ko, nagbayad ako ng P18.00. Sinabihan ako ng driver na kulang 'yong ibinayad ko. Sabi ko diba P18.00 lang? Rush hour daw at tumaas ang pamasahe. Eh un P.18.00, katataas lang, iyon ung dating P17.00. Aba, nagalit kaagad. Eh dahil ayoko na ng away tsaka baka may topak pa ito at kung ano pang gawin, binigyan ko na ng P2.00 para matapos na tapos sabi ko sa kanya, "Ayan, abuloy ko sa'yo. Merry Christmas ha!" Sabay alis tapos ang sama pa ng tingin sa akin. Siyempre mahirap na patulan kahit papaano alam nung driver iyong bahay namin baka pagtripan or what, diba? Marami na kasi tarantado ngayon eh kaya kapag sumasakay ako ng tricycle, never ako nagpapababa sa mismong tapat ng bahay namin. Pag-iingat lang din tsaka ayoko lang talaga. Nagkataon lang na nung mga oras na iyon eh sa tapat ng bahay ako mismo bumaba kasi mabigat iyong dala ko at ayoko maglakad ng malayo. Siya lang naman iyong naka-encounter kong ganyan, un iba hindi naman, Kaya 'pag nakikita ko siya di talaga ako sumasakay. Nag-aabang talaga ako ng ibang tricycle hanggang minsan tinanong ako ng kasamahan niya kung bakit daw di ako sumasakay sa tricycle 243*. Sinabi ko kasi P#^!U@~-@#$ niya kasi siya pa galit, sugapa. Eh ang hirap na nga kumita ng pera ngayon tapos ganoon pa siya maningil. Buti kung tumatai ako ng pera pero mali pa rin iyong pagsingil nya.

Hahaha, hindi naman sa galit ako, nakakainis lang. Alam mo iyong feeling na pagod na pagod ka, mabigat dala mo, tapos bubulyawan ka, overpricing pa dvah?! Haler! Kung naging si Hancock lang ako, inihagis ko na 'yong driver sa ulap para magtanda siya sa ginawa nya. :o)

Maki-Blog at Makisaya sa Mundo ng Blogging

Una akong nag-blog nun taong 2000. Kaso, hindi ko na naituloy dahil naging busy na ako nun sa thesis ko tapos di ko na rin matandaan iyong password at account ko sa blogspot. Tapos, wala rin namang bumibisita ng blog ko nun, mga kaibigan ko lang, nakaka-frustrate ehehehe. Hahaha, siguro pinagbigyan na lang nila ako. Noong time na iyon, aksidente lang ang pagkakatagpo ko sa blog. Nasa school ako nun, breaktime kaya nasa Internet Lab ako. Nagreresearch ako tapos isa sa mga link ay isang blog, tungkol pa nga iyon sa computers. Kaya iyon, naisip ko ring gumawa ng sarili kong blog. Personal blog ang nagawa ko kasi wala naman ako maisip eh. Basta nun, gusto ko lang magkaroon ng sarili kong blog, iyong tipong dadalawin talaga pero mabibilang lang talaga ang dumadalaw. Lolz! Huli na nga ako sa uso kasi sabi nila, 1997 pa raw nagsimula ang blogging. Eh ako, 2000 ko na nasimulan at aksidente pa ang pagkakadiskubre ko sa blog. Huli na ako sa balita.

Taong 2002, nagkaroon ng Friendster. Nakita ko may blog din sa friendster.com pero di ko rin naman masyado nagamit. Nagpost lang ako ng mga item ko na binebenta ko. Masaya naman kasi kahit papaano talagang may nakakabasa at may bumibili sa akin. Siguro dahil nga sikat ang Friendster eh kaya marami dumadalaw sa account ko kaya may nagtiyagang magbasa ng blog ko. Meron din naman akong account sa Multiply pero iyong blog ko ro'n puro naman kalokohan lang as in diary at travel adventures. Friends ko lang din ang nakakakita tapos ginawa ko pang private eh di lalong wala masyadong makakabasa ng blogs ko diba?! Good luck naman sa akin!
Umaga ng 2008, nagtext sa akin ang friend kong webmaster na Bloggers' Choice Award nominee, si Dave*. Umattend ako sa seminar niya tungkol sa blog at ibinigay niya ang sites na makakatulong sa pagpapaganda ng blog. Kaso nga, busy na naman ako eh. Hahaha. At least, nalagyan din ng laman itong blog na ito. Matagal ng nakatiwangwang pero ang konti ng laman. Nakalista rito ang mga blog ng mga kaibigan kong adik. Adik tawag ko sa kanila kasi ang sipag mag-blog eh. Di ko nga malaman kung saan at kung kailan at kung paano pa sila nagkakaroon ng oras para makapag-blog. Not to mention, iyong iba sa kanila eh pamilyado at may sarili pang negosyo. Sobrang busy nila pero dedicated sa blogging! MAKI-blog ka na rin, pinoymaki!

Ang nagustuhan ko sa blog eh dahil sa iyo ito, bahala ka kung kailan mo gusto i-update ang laman. Sa trabaho ko bilang isang teknikal na manunulat, may mga sinusunod talaga sa pagsusulat ng isang manual o user's guide. Sa blogging, bahala ka kung ano gusto mo isulat at kung anong format ang gusto mo. May ilang beses na rin akong nasita sa trabaho dahil hindi ko nasunod un format, nakalimutan ko manual pala iyon at may procedures na sinusunod. Nung naging freelancer ako sa isang magazine, kailangan namang sundin ang sukat at format nila. Kaya kahit medyo may kahabaan iyong ipinapaliwanag ko, pinipilit ko itong paiksiin para kumasya sa space na nakalaan sa article ko. Sabog na naman ako nung mga panahong iyon kaya napagsabihan ng makailang ulit.ü

Kaya okay itong blog eh. Kasi walang sisita sa iyo, walang pakialaman kasi blog mo ito. Tapos, meron pang mga blogger na willing magreview ng gawa mo, saan ka pa?! Mag-blog ka na rin. Para mo na rin itong paperless diary. Kung tinatamad kang magkuwento, pwede mo sabihin sa kausap mo na basahin na lang nya ang blog mo. Astig! :o)

Ito ang sites ng mga hanep na adik na talagang nakakaelibs: [alphabetical order]

(I'll be adding more blogsites & websites soon. Please send me your blog/websites at allstuffonline@yahoo.com and I'll post it here.)

Blogsites:

http://likasbuhay.blogspot.com

http://yourordinaryday.blogspot.com

Websites:

www.brownpinay.com

http://www.labubblychica.com